Crackers met smaak

De tzatziki geraakte zoals verwacht niet door de strenge toelatingsproef van ons Mie-ke. Nochtans, ik blijf erbij dat het een waardevol receptje is. Maar goed, met een 10-jarige ga ik niet discussiëren over smaak.  Er zijn nog wel smaakvoorbeelden waar we van mening verschillen: ik hou bijvoorbeeld niet van bling-bling of barbieroze. En met enkele jaren geduld groeit dat barbieroze er vermoedelijk wel uit. En dan, dan is de tijd rijp voor mijn geweldige tzatziki!

Wat voorlopig wel in de smaak valt, zijn de multifunctionele crackers. Eén recept met geweldig veel variaties. Voor de feestdagen kunnen ze als basis dienen voor lekkere aperitiefhapjes. In een luchtdichte doos te bewaren gedurende een week. Nu dus al maken en serveren op de feestdis. Een goede voorbereiding is immers de helft van de feestvreugde, niet?

Dit recept is voor meerdere porties - ratio 3,17:1 - 407 kcal

30g amandelpoeder

15g gemalen macadamianoten

10g olie

15g eiwit 

Meng alle ingrediënten tot een vast papje. Verdeel het deeg over een bakvel en dek af met plastic folie. Zo kan je het met een deegroller mooi dun uitrollen. Verdeel het deeg al in reepjes, vakjes of steek leuke vormpjes uit. Bakken in een voorverwarmde oven op 175°C gedurende 10 tot 20 min.

Je kan heel wat variaties maken op dit basisrecept. Naargelang de olie die je kiest, krijg je reeds een ander smaakje. Een beetje mediterraan met olijfolie en Italiaanse kruiden. Een zoete versie met maïsolie, zoetstof en speculaaskruiden. Op de foto: de sesamversie met notenolie en sesamzaadjes (ratio 2,96:1 - 461 kcal)

Mmm, lekker met een beetje roomkaas, zalmmousse, paté, ... en zeker ook met frisse tzatziki!

De wereld rond

We blijven in het reisthema. Morgen gaan we zelfs de hele wereld rond. Het is het jaarthema op de school van ons Mie-ke en dus worden alle feestelijkheden ingekleed in dit thema. Morgen is het kerstdrink met een echte wereldtentoonstelling. U raadt het al: er worden ook hapjes en proeverijtjes voorzien naargelang de smaak van het land. Dus gingen we vanavond aan de slag en komt er morgen dit uit onze wereldkeuken...

Voor La douce France: 
Boursin-hapje met een knapperige cracker. Die crackers dat is een uitvinding van Rita. Een heerlijke altijd inzetbare uitvinding. Zoet of zout, en altijd knapperig. Het recept volgt nog, want het is ideaal voor de komende feestdagen!
De Boursin-hapjes schudden we kant-en-klaar uit een potje Boursin Salade. Verkrijgbaar in verschillende smaken, en klassiek ketogeen!

Voor Griekenland:
Een frisse tzatziki met een knapperige cracker. U ziet het: die crackers zijn een all-round artikel! De tzatziki is een nieuw probeersel en past helemaal in de categorie 'simpel, maar lekker'. Je neemt wat komkommer en raspt of snijdt deze heel fijn. Je mengt met Griekse yoghurt en wat room. Voor ons Mie-ke gebruikte ik 20g komkommer, 20g yoghurt en 15g room voor een ratio van 2,56:1 Je kan desgewenst nog wat peper en een ietsiepietsie look toevoegen voor extra smaak. Het is mmm, lekker fris en veelbelovend. Benieuwd of het in de smaak valt van ons kritische Mie-ke!

In Engeland:
worden we uitgenodigd voor een echte Britse thee met een heerlijke appelcrumble. Héhé, soms zijn we toch echt goed voorbereid!

In Spanje:
proeven we van heerlijke tapas. Een potje olijven en wat vette salami-worstjes. Ook lekker simpel. Olé!

Nederland en Mexico zullen ons op een andere manier moeten vermaken. Voor poffertjes kan ik nog wel iets verzinnen, onze pannenkoeken in mini-versie zou wel lukken. Maar chili con carne daar heb ik niet zo meteen inspiratie voor... Enne, ze moet zich nu ook niet over-eten hé.

De voorbereiding van onze wereldreis valt alleszins al heel goed mee. Benieuwd of ons Mie-ke even enthousiast zal zijn. Wij mogen voor onszelf in ieder geval vertrouwen op de culinaire expertise van de leerkrachten. De thuisblijvers koken zelf hun potje. Olé!

Ik ga op reis en ik neem mee... of niet?

Virus in de neus, tast het denkvermogen aan. Het is de meest plausibele verklaring voor wat mij het voorbije weekend overkwam...


Vrijdagavond vertrokken we op familieweekend. Een uitstap van twee nachtjes die veel weg heeft van een kleine volksverhuizing. De autokoffer volgestouwd; we hebben echt aan alles gedacht! 
In volle spits vertrekken, is altijd een uitdaging. Het duurt bijna 20 minuten voor we onze eigen straat uitraken, maar verder gaat het verkeer prima. 
Er zeurt alleen iets in mijn hoofd. Ben ik iets vergeten? Ik denk, ik pieker, ik snif en nies, ik overloop in gedachten de hele badkamer, de schoenenkast, de kinderen, de keukenkasten... 
Ergens tussen Antwerpen en Gent gaat in mijn verkouden hoofd dan toch het knipperlicht aan: 
ik ben het weegschaaltje vergeten!! 
Een precisiemodel in zakformaat waarop we alle ingrediënten voor het ketogeen dieet nauwkeurig afwegen. Een onmisbaar dieethulpje. 
Wat doen we? 
Terugrijden in volle avondspits geeft ons minstens anderhalf uur vertraging en men wacht op ons met het avondeten... Of zouden we na drie jaren ketogeen koken voldoende fingerspitzengefühl hebben gekweekt om zonder weegschaal te werken? 
Voor de avondmaaltijd hebben we een kant-en-klare portie bij. En voor de dag daarna, zien we dan wel wat we vinden tussen de keukenuitrusting.


In de goed uitgeruste keuken is er echter geen weegschaal te bespeuren.
Maar tussen de decoratiestukken in de leefruimte vinden we deze verzameling:

En daar hebben we ons prima mee gered tot er met een nalevering van een familielid een digitale versie wordt meegebracht.

Zondag op weg naar huis, schrijf ik in gedachten al dit stukje. 

'Virus in de neus, tast het denkvermogen aan',  het zou een vette kop boven een krantenartikel kunnen zijn, bedenk ik. 's Avonds bekijk ik nog even de titels in de online-krant. En daar staat: 'Vroege opsporing Alzheimer... via de neus.'

Tja.

Lang zal ze leven!

Wij voelen ons een beetje feestelijk. Mie Keto is jarig deze maand! Wanneer precies dat vergeet ik altijd, dus laat ons maar een hele maand feestvieren! Na het nieuwe blogjasje, wat er ook een beetje feestelijk uitziet vind ik, hebben we het nu over taart.

Want bij een feest hoort natuurlijk taart. Ook voor Mie-kes!

De achtste verjaardag van ons Mie-ke was de eerste met het ketogeen dieet. 

En ze wilde graag taart. Chocoladetaart.

Dus chocoladetaart kwam er. Dat arme kind (dacht ik toen nog) wil chocoladetaart, dus chocoladetaart zal ze krijgen al moet ik er voor naar Amerika! Ik word dan een beetje stijfkoppig zie je...

Nu naar Amerika hoefde (jammer genoeg) niet, met een nachtje piekeren was ze er: de chocolade-verjaardagstaart!

Een echt pronkstuk, al zeg ik het zelf! Fijn, dat je het ook opmerkt...

Maar even waarschuwen: het is een BOM! De volledige taart, met een doorsnede van slechts 18cm dat is echt niet zo groot, is niet minder dan 3021 kcal waard... 

Maar lekker!! Echt!

Het recept kan je verdelen in hapklare porties passend in het voedingsadvies. Je kan uiteraard ook alle hoeveelheden delen voor een kleinere bom.

De ratio van deze taart is 4.59:1. Voor ons Mie-ke is dat veel te veel, maar zij drinkt heel graag nog eens een bekertje gewone melk en dat kan bij deze taart. Ook wel even rekenen dus met de gebruikelijke producten en ratio!!

biscuit (voor een bakvorm van 18cm)

120g amandelpoeder

120g ei

120g Alpro soya boter, om te bakken

120g room 40%

10g cacaopoeder

bakpoeder (bicarbonaat)

vanille-essence

zoetstof

Alle ingrediënten goed mengen en met zoetstof en vanille-essence op smaak brengen. Bakken op 180°C.

crème

100g roomboter

100g room 40%

6g cacaopoeder

zoetstof

De boter zacht roeren en mengen met room en cacao. Zoetstof naar smaak toevoegen.

afwerking

70g Céréal hagelslag puur 

Bestrooien met hagelslag; de randen van de taart kan je met hagelslag decoreren door de hagelslag met een spatel aan te drukken.

En dan krijg je zoiets...

En daarna zoiets...

Lang zal ze leven! Maar niet de taart... 

Als je iets sneller was, dan kon je ook wat porties invriezen en hapklaar ontdooien.

Nog een fijne verjaardag. xxx

Een nieuw jasje

Voila! Onze blog in een nieuw jasje. 

Niet dat we het oude al zo beu waren. 't Is eigenlijk dat we er een beetje uitgegroeid zijn. 

En dus dacht ik: laat ik die blog eens een beetje aanpassen. Wat meer op maat. 

Dus ging ik wat prutsen. En prutsen dat is niet zoveel verschillend van verprutsen... 

en plots was het vertrouwde blogjasje weg. Foetsjie. 

Vervangen door strak zwart. Ok, dat slankt geweldig af, maar oogt toch wat somber. 

En somber moet onze blog geenszins zijn. En 't was ook geenszins mijn bedoeling. 

Integendeel, mag het een beetje luchtig, en een beetje kleurrijk en een beetje vrolijk? Het leven zoals het is met het ketogeen dieet is niet altijd luchtig of vrolijk, maar zeker wel kleurrijk!

Dus...

prutste ik nog wat. Nog wat. En nog wat.

En toen was het plots dit!

Met dank aan de huisgenoten die de kalmte zelf bleven en zich akkoord verklaarden met een maaltje Fastfood.Met dank aan Valentine die machtig mooie foto's voor ons maakte, waar u eindelijk eens eentje van te zien krijgt. Het verhaal hoe ik als foto-assistente onder de slagroomspetters geraakte, dat is voor een andere keer... 

foto: Valentine Van der Hauwaert

Fastfood

Schrijven over onze fastfoodconsumptie, kan dat wel? Moeten we niet net heel bewust met evenwichtige voeding-in-ketoversie omgaan? Zeker net nu de vettaks in onze rug port?

Maar deze blog is het verhaal van het leven zoals het is met een ketogeen dieet. En ja, we hebben een heleboel meer pret met vet sinds ons Mie-ke op vetverbranding is overgeschakeld.
Maar soms is het improviseren. Wij zijn immers niet altijd even goed georganiseerd, ook al had je misschien dat idee. Wis het. Stel je in de plaats dit voor:

Je hebt je al de hele dag van het ene naar het andere gerept: boodschappen, kinderen, poetsen, kinderen, boodschappen. Je hebt je in volle winkelvakantiedrukte door de stad gewrongen. Je komt thuis en de poes zit je o zo zielig aan te kijken, duidelijk niet op zijn best. De dierenarts vindt dat je maar best even langskomt, want huisapothekeren brengt vaak meer schade toe. Omdat de kat dus een belangrijke persoon is geworden in het gezin, rep je je in volle avondspits richting dierenarts met een poes die de hele weg Auw-Auw roept vanop de achterbank (kleinzielig beest). Ben je normaal gezien in een wipje binnen en buiten? Vergeet het! Twee uren later, tegen bedtijd van Mie-ke stuif je terug je huis in met de kat Auw-Auw en scheurende honger. Zitten je gezinsleden rustig te wachten tot het avondeten wordt geserveerd...
Ja, kijk, dan is een frietje of een pizza halen toch zéér verleidelijk...

En mocht dit verhaal je absoluut vreemd in de oren klinken, we hebben ook wel regelmatig een van volgende akkefietjes voor:
vergeten boodschappen doen, foute boodschappen gedaan, het geplande restje ziet er verdacht uit, snelsnel want de Meiden moeten nog, geen zin om te koken want doodop, verbouwen, verhuizen, ondergelopen kelder,...  Geldige Fastfood-excusen, toch?

En we hebben de afgelopen drie jaren al heel vaak weerstand geboden, net vanwege ons Mie-ke. Omdat je voor haar toch berekend moet koken. Omdat zij het sneu vindt om niet mee te doen met het gezin.

En dus heb ik eens even Fastfood gerekend:
1 frikandel (Mora, 70g) en 40g mayonaise.
Dat is heel veel kcal (445) en een ratio van 2.92:1, en dat is vooral een hele grote kwak mayonaise.
Dat is niet evenwichtig, maar wel ketogeen.
Dat is om duimen en vingers bij af te likken.
En dat is voor heel, heel af en toe; om eens mee te doen met de groep. Want het sociale aspect moet ook in evenwicht blijven, niet enkel de voeding!

En voor wie het wil weten: nee, we hebben die Auw-Auw-avond geen fastfood gegeten. Ik heb netjes gekookt. Met een moeder aan kooktemperatuur was de Food al even Fast gereed.

Altijd een goed maatje, zeker als het snel moet gaan...

Spaghettislag

Ik beloofde om jullie te tonen wat wij met het grappige snijapparaatje aanvangen. Ik dacht ook meteen even een slagje te slaan met het thema spaghetti. Mooi getimed want gisteren had onze Chirogroep een  spaghettifestijn gepland. Kon ik daar een 'vettig' verhaaltje bij vertellen.
Oeps, ik had beter even op de buienradar gekeken: ons Mie-ke had hoegenaamd geen zin in het geplande recept.
Dilemma. Stel je voor dat jullie al de hele week ongeduldig uitkijken naar het Spannende Sliertenmoment! Dus, hierbij een minder afgewerkte versie op de foto met veel ruimte voor eigen inspiratie!

Eén van de opvallendste dingen aan het ketogeen dieet, is het uitbannen van koolhydraten. Bye bye brood, aardappelen, pasta,... En laat pasta in al zijn varianten nu net het lievelingskostje zijn van ons Mie-ke! Dan moet je als ketokok een creatieve oplossing verzinnen. Wij maken 'spaghettisliertjes' met het apparaatje. In dit voorbeeld met courgette, een neutrale groente qua smaak en meestal stevig genoeg om mooie sliertjes te maken.

Dit recept is voor 1 portie - ratio 2,54:1 - kcal 369

50g courgette in sliertjes

30g champignons

25g gehakt (varkens-runds)

10g olijfolie

35g pesto rosso (Delhaize)

30g room 40%

Courgette overgieten met kokend water om te garen. Gehakt en champignons bakken in olijfolie. Rode pesto en room mengen tot een egaal papje. Voeg dit mengsel bij het gehakt-champignonmengsel en even laten doorwarmen. Giet deze pastasaus over de courgettespaghetti. Smakelijk!

het Spannende Sliertenmoment zonder saus

!! Een ketogeen dieet mag enkel op medisch advies en onder dieetbegeleiding worden opgestart. De gepubliceerde recepten moeten steeds op maat van de patiënt worden aangepast en worden nagerekend met de door u gebruikte producten. Mie Keto draagt op geen enkele wijze verantwoordelijkheid voor het gebruik van deze recepten.

Kookinspiratie shoppen.

Ik heb het al ooit eens gehad over een bizarre nevenwerking van het ketogeen dieet. Het is nog steeds niet over.
Een nieuwe supermarkt in de buurt? Wij gaan snuisteren en potjes lezen. In de boekenwinkel vind je ons gegarandeerd op de afdeling kookboeken. Maar het neusje van de zalm blijft natuurlijk een echte kookwinkel. Daar zijn we uren zoet.

We hebben net zo'n rondje funshopping achter de rug. Ik heb mijn ogen weer uitgekeken. Tegenwoordig vind je ook wel voor elk menu een apart toestel. Gaande van koffie-apparaten, popcornmachines, ijslollie-makers, chocolade- of andere fonduetoestellen, slagroomspuiten in alle maten, een muffinmachine, blenders en keukenrobots in alle kleuren van de regenboog, hakkers en slicers voor elke groente eentje. Ik wil alles. De keuze is groot, mijn beurs te klein.

Maar hé, ik heb natuurlijk ook wel al wat in de kast staan aan min of meer bruikbare toestelletjes. Dit snijapparaatje om groentensliertjes te maken is bijvoorbeeld een leuke. In een volgend bericht lees je wat wij er mee doen!

groentenslierten maken op twee snijbreedtes,

toestel van het merk Gefu

Maar die ijslolliemachine zet ik misschien toch op mijn verlanglijstje. Voor ons Mie-ke, of wat dacht je?

Buienradar

Sinds deze herfstzomer hebben Man en ik op het web de functie 'buienradar' ontdekt. Met behulp van 'buienradar' probeerden we in te schatten of onze Meisjes gewoon nat of kletsnat werden tijdens hun 10-daags buitenleven-in-tenten. Bij elke consultatie, zowat elk uur, kromp ons hart ineen: bui na bui zagen we over hun kampregio vliegen. Onze verbeelding zag hen al zwaar ziek naar huis drijven. Ouderhart draaide overuren in bezorgdheid. Ten onrechte. Ofwel kampeerden de Meisjes op een magische plek, ofwel is 'buienradar' niet zo accuraat. Sindsdien doen we een beetje lacherig over onze regendetectie.

Nochtans, dezer dagen zou ik goud geven om een functie 'buienradar' te ontdekken op het web. Eentje dat de grillige buien van ons Mie-ke kan voorspellen. Wat mij een hele uitdaging lijkt. Zowat alles lijkt deze week een boze bui te kunnen triggeren. Een woord, gezegd of niet gezegd. Een idee, denkbeeldig of reëël. Een blik, scheef of vrolijk. Een menuutje, lekker of niet.
Kunnen we de eerste drie nog onderbrengen bij de categorie groeiprocessen waar elke ouder meer of minder grijs haar van krijgt, blijkt het laatste discussiepunt toch wat delicaat. Mie-ke lust niet wat er op haar bord ligt. Mie-ke wil iets anders. Ouder vindt dat kind ook wel eens moeten eten wat niet op de favorietenlijst staat. Mie-ke eet niet. Ouder houdt voet bij stuk. Ouderhart doet zeer: ocharme dieet, ocharme kind, altijd en nooit niet. Ouder houdt schijnbaar voet bij stuk. Mie-ke eet niet. Enfin, dit kon natuurlijk uren doorgaan en met wellicht een zekere uitkomst.
Uiteindelijk doen we wat vele regeringen ons al voordeden: we sluiten een compromis. Half-half is ook goed en deze bui drijft ook weer over.

Herkenbare weergave van 'boos' en vooral prachtig getekend,

uit het boek 'Vrolijk' van Mies van Hout

bij Uitgeverij Lemniscaat.

Zorg-zorgen

Misschien bestaan ze wel: ouders die zich nooit zorgen maken over hun kinderen. Misschien bestaan ze wel, maar ik ken ze niet. Ik denk dat er standaard bij de conceptie ook meteen een zorgzaadje wordt gepland. En je raakt er nooit meer vanaf. Nog niet wetenschappelijk bewezen, maar daarom niet minder aanwezig.
Zoals iedereen rond de oren gemept met 'kleine kinderen, kleine zorgen; grote kinderen, grote zorgen'. Mmja, maar ook van een heleboel kleine zorgen kan je wakker liggen. En kleine kinderen worden soms met grote zorgen geboren. Worden de zorgen dan kleiner met het groter worden? Of alleen maar groter?
Kleine zorgen, grote zorgen, ze vreten aan je. Een kras op je ziel, een schaafwond. Sommige zorgen hakken er zwaar in; gaan je te lijf met een drilboor en slaan je fundamenten onderuit. Daar helpt geen pleister. Wel een gesprek met professionele hulpverleners, vrienden en lotgenoten. Of zoals men zegt 'gedeelde zorgen zijn halve zorgen'. Tot zover dit rondje volkswijsheid.

Een knuffel kan ook wonderen doen.

Een warme dag.

Leider: Zullen we het letterkoekjesspel nog eens spelen?

Meisje: Nee, want dat kan Mie-ke niet meespelen!

Ik durf wel eens zeuren. Dat mensen vergeten dat ons Mie-ke een uitzondering is op de traktatie in de klas, of bij kookactiviteiten. Of bij feestjes, of bij bepaalde spelletjes. Maar dan is er zo'n klein Chiromeisje van 10 die er wel aan denkt.
Ontroerend hartverwarmend... Ik schat zo'n 27°C en dat op 2 oktober!

Dat verdient een bloemetje!

Appelcrumble

Mam, breng jij straks mijn 4-uurtje mee? Ik dacht zo aan een appelcrumbletje...

Laat ik dat nu net niet kant-en-klaar in de koelkast hebben staan!

Maar ons Mie-ke heeft geluk: er ligt nog een hoogrijpe appel in de fruitschaal én 't is bovendien een supersnel recept (reken wel een kwartiertje oventijd). Heerlijk als tussendoortje of dessert.

Dit recept is voor 4 porties - ratio 3:1 - kcal 138 per portie

30g appel zonder schil, in kleine stukjes

50g amandelpoeder

35g koude roomboter

vloeibare zoetstof naar smaak

4 beboterde ovenschaaltjes

Verdeel de appelstukjes gelijk over de ovenschaaltjes. Gebruik hiervoor je weegschaaltje.

Meng de koude boter met het amandelpoeder. Doe dit snel zodat de boter goed hard blijft en je een mooie kruimel verkrijgt. Voeg zoetstof naar smaak toe. Verdeel het amandelbotermengsel gelijk over de potjes (met je weegschaaltje).

Laat de crumble gedurende +/- 15 min. bakken in een voorverwarmde oven van 180°C.

De ratio van dit recept kan je aanpassen door meer of minder appel toe te voegen. Of verhoog je ratio met een lepeltje zure room...mmm!

Ook lekker met ander fruit: rabarber, nectarines, rood fruit,... Herreken wel het recept met de gebruikte fruitsoort. Je kan porties invriezen.

!! Een ketogeen dieet mag enkel op medisch advies en onder dieetbegeleiding worden opgestart. De gepubliceerde recepten moeten steeds op maat van de patiënt worden aangepast en worden nagerekend met de door u gebruikte producten. Mie Keto draagt op geen enkele wijze verantwoordelijkheid voor het gebruik van deze recepten.

Wat het was.

Ziezo, onze zondag-tuinfeest-promotoer zit er op. 

Zo'n bezoekje aan het revalidatiecentrum voelt vertrouwd. We vinden nog blindelings de weg: daar is de school, daar is de leefgroep,... Er zijn nog veel vertrouwde gezichten, maar ze zijn druk aan het werk. Verbazend dat ze na drie jaren nog steeds onze Mie-kes herkennen; het vertelt veel over hun betrokkenheid. Dat is ontroerend. Het maakt ons blij dat onze kinderen in zo'n omgeving werden opgevangen en begeleid. 

Het bezoekje voelt ook wat vreemd. Het is onze leefwereld niet meer. Onze Mie-kes zijn nu goed, dankzij het ketogeen dieet. In de leefgroep verblijven nu andere kinderen die professioneel begeleid worden naar een toekomst met hopelijk betere kansen. Op de boerderij zijn hangbuikzwijnen Huguette en Georgette niet meer. Ook het paard Edelster is verhuisd, maar Stefke is er nog wel. En de ezel Miel. En een hoop aaibare cavia's en konijnen. Ze hebben het geweten...

Konijn ziet Mie Keto eerder als reddingsboei...

we kunnen het hem niet kwalijk nemen!

Geen eiwitten, koolhydraten en vetten.

Wat is Mie Keto van plan?

Vandaag tellen we niet met eiwitten, koolhydraten en vetten. Vandaag geen blik in onze keuken. We palmen de eettafel in voor heel andere bezigheden. We gaan aan de slag met stofjes, vilt, en naald en draad. De reden?

Aanstaande zondag gaan we op uitstap naar het tuinfeest , een evenement waar onze Mie-kes heel erg naar uitkijken. In het revalidatiecentrum delen ze een stukje verleden. Daar werd het ketogene dieet opgestart en deze beginweken waren heftig. Zowel kinderen als ouders vonden steun bij elkaar en bij het  behandelende team.

Mie-kes en wijzelf willen nu gaan pronken hoe goed het gaat. En bovendien willen we graag aan iedereen vertellen dat het ketogeen dieet een leefbare optie is. 

Om in het thema van het tuinfeest te blijven:

Echte speurneuzen kunnen leden van Mie Keto herkennen aan deze broche, geïnspireerd op ons logo:

Het resultaat!

Mie Keto is nog op zoek naar ambassadeurs voor het ketogeen dieet. Zin in een leuk gesprekje of vette tips, spreek ons aan en maakan kans op zo'n leuke broche!

Twee pagina's

Terug naar school. Het ritme oppikken dat we eind juni met een opgeluchte zucht achter ons hebben gelaten. Vorige week hadden we twee inloopdagen. Deze week is het menens.
We trekken de ketogene schoolroutine aan als een oude jas. Niet meer gewend om een jas te dragen*, voelt het wat onwennig. Maar al snel zit de jas opnieuw vertrouwd.
Voor ons. En dat vergeten we wel eens.
Dat er elk schooljaar heel wat mensen voor het eerst in contact komen met ons Mie-ke. En dus met het ketogeen dieet. Dat zij een ketogeen dieet niet kennen. Niet weten wat een verschil dit dieet maakt in levenskwaliteit. Niet beseffen dat dit een medicijn is. Onbewust zijn van het creatieve denkwerk dat het ketogeen koken vaak van ons vergt. Vergeten dat ons Mie-ke een uitzondering is op de traktatie in de klas, of bij kookactiviteiten.
Zij weten dat niet.
Wij vergeten dat wel eens.

Dus blijft het een weerkerende opdracht om mensen informatie te geven.
Dus maakte ik dit weekeinde wat huiswerk: een opstel over het ketogeen dieet en ons Mie-ke. Ik schrijf over de onderliggende aandoening Glut-1, over het ketogeen dieet en koolhydraten, eiwitten en vetten. Over wat ze eet en drinkt en over gevolgen op medisch en sociaal vlak. Ik vraag afspraken over speciale gelegenheden en noodsituaties. En geef tot slot wat actuele bijzonderheden.

Twee pagina's.
Nu weten zij het ook.

* deze zomer droegen we nochtans wel erg vaak een regenjas

Reis door de tijd

Vorige week zijn we Mie-ke en Meiden gaan ophalen na een 10-daags buitenleven-in-tenten.
Op de terugweg een auto volgestouwd met bagage, vermoeidheid en verhalen. Over het kampvuur, op tocht gaan, de Dodo en de Gekke Hoedenmaker.
Het kampthema was dit jaar 'Alice in Wonderland'. Gezien de hoeveelheid neerslag van de afgelopen maand leek 'Alice in Waterland' me toepasselijker. Blij toe dat mijn kinderen niet beschimmeld zijn thuisgekomen. Op wat heesheid, schrammen, insectenbeten en teken na alles in orde. Ook het ketogeen dieet was prima verlopen. En ja, ik had wel degelijk teveel voorraad meegegeven. En volgend jaar is 1 washandje en 1 handdoek ook echt voldoende...

Vorige maand ook een kort en onverwacht gesprekje gehad met ouders die een ketogeen dieet gaan opstarten. Het kleine Mie-ke is pas 17 maanden. We zullen met veel plezier waar mogelijk helpen om het dieet te laten slagen.
Onderweg naar huis maakt mijn hoofd een reis door de tijd. Toen ons Mie-ke die leeftijd had, waren we nog volop aan het wennen aan de eerste medicatie. Klokvast om de acht uren. We durfden geen minuut afwijken. Als we de spelregels nauwkeurig volgden, was die epilepsie zo onder controle. Dachten we. Zes jaar, een hoop medicijnen en talloze aanvalletjes later viel pas de diagnose. Voor het eerst hoorden we van het ketogeen dieet. De rest van het verhaal staat elders op deze blog.

17 maanden... toen was het zomer en vakantie. En zette ons Mie-ke alles op haar hoofd wat ze vond... Onze gekke hoedenmaker uit Alice in Wonderland. Toen nog in heerlijke mini-versie...

Als de Meisjes van huis zijn...

... danst de kat op tafel.
We hebben hem al meermaals betrapt op het uitlikken van een potje mayonaise of een schaaltje boter. Hij vindt het blijkbaar zijn goed recht en is bijzonder verontwaardigd als we hem op de vingers tikken. Ook voor het gappen van versgebakken ketokoekjes is hij niet te beroerd. Maar helaas voor de kat, valt er momenteel weinig te vangen, nu ons Mie-ke in Limburg kampeert. Hij draait op en rond de tafel. 
In een poeslieve bui zeggen we: 'och hij mist de Meisjes ook'. Maar uiteraard weten we beter: Hij voelt zich gewoon tekort gedaan. Er is volgens hem veel te weinig aandacht te rapen en nog minder vette restjes. Hij heeft duidelijk veel minder pret met vet.
Dus haalt hij het nodige kattenkwaad uit...
Bij zijn aankomst schreef ik nog: 'Benieuwd wie van ons het eerst de gordijnen wordt ingejaagd'... wel euh... Hier is het antwoord:

A* betrapt in de nok van onze klamboe

en daar kan zo'n ding echt niet tegen!

En ik ook niet...

En nog eens inpakken

Mie-ke is vertrokken op bivak. Da's niet de eerste keer sinds de start van haar ketogeen dieet. En ook de kookploeg heeft een vaste kern die ondertussen vertrouwd is met onze recepten. 

Op basis van het 'gewone' kampmenu maken wij een schema voor 10 dagen ketogeen koken. Met uitzondering van verse groenten en eieren geven we alle ingrediënten mee. Simpel. 

Tot ik alles klaarzet. Ik weet niet of het aan mij ligt, maar voor zo'n 10 dagen is dat toch een indrukwekkende stapel:

een potje plattekaas, vier flesjes room, een fles suikervrije siroop, twee potten mascarpone, twee versgebakken ketobroden, een pakje boter, een pakje hespenworst, confituur, choco en roomkaas, spekjes en spek, 2 flesjes calogen,  een zakje gedroogde worstjes, een pot noten, twee pakjes kiri-kaasjes, worst, een potje rode kool, een flesje zoetstof, een voorraadje chocolaatjes, vanille-essence, cacaopoeder, knacki-balls, krabcurry, geraspte kaas, vegetarisch bindmiddel, een tube zalmmousse, een flesje olijfolie, een flesje maïsolie, maïs voor popcorn, 2 blikjes fanta zero,...

en verder nog:

twee ijsjesvormpjes, twee kleine schaaltjes, twee mini-schaaltjes, twee spatels, een pannetje, een weegschaal, reservebatterijen, en een assortiment 'tupperware-potjes' in maat mini, tussenin, gewoon en groter...

Is dat nu echt overdreven?

Of toch?

En nu nog alles ingepakt krijgen...

Gelukt! 

En dan nu nog: 

een veldbed, een slaapzak, een deken, negen onderbroekjes (en een reserve), drie handdoeken (waarvan er eentje gebruikt wordt), vijf washandjes (idem opmerking), lange broeken, korte broe... ... ...

Inpakken - uitpakken

Vakantie aan zee gehad. Lekker uitwaaien. Elke dag een ijsje, ook voor ons Mie-ke. Het leven kan kinderlijk eenvoudig en schoon zijn.
Koffers vol wasgoed en zand uitpakken. Koffers vol schoon goed en zonder zand inpakken.
Wil ik in een enthousiaste zomerse vakantiestemming ook nog eens uitpakken met een nieuwe ijsjessmaak. Ga aan de slag met mascarpone en room, maal pistachenoten (fantastische kleur!) en druppel er naar smaak nog wat zoetstof en amandel-essence bij. 't Ziet er helemaal echt uit. De niet-ketogene keuringscommissie vindt het fantastisch smaken. Ik maak in mijn enthousiasme zes porties. En serveer ze aan ons Mie-ke met een enorm zelfvertrouwen ...
U kan het al raden. Ik kon meteen weer inpakken.
Nog vijf porties in de diepvries en eentje in de vuilbak.
De kleur oogt ook daar prachtig.

Pistache-ijs in voorbereidende fase.

Pittig.

Neem nu kersen. Ze mag er doorgaans anderhalf... dolblij is ze.
Deel van de pret is het ontpitten. Zonder pitten kunnen we de kersen netto wegen. En dat is belangrijk, want een pit meer of minder scheelt al gauw een gram. En Mie-ke wil het graag juist, of beter: in haar voordeel.
Dus kocht ik een aangepast toestelletje.

Officieel heet het werktuig: appelboor voor kers en olijf. De omschrijving geeft ons mee:

• snel verwijdert kuilen van kersen en olijven met een druk
• de container verzamelt afgedankte zaden en sap

Het werkt beter dan de promotietekst doet vermoeden.

Bovendien werkt het ook met olijven en hebben we daar een overheerlijk niet-ketogeen recept voor. Geleend van Jamie O. is dit onze versie:

Een handvol kerstomaatjes kneuzen. Een handvol zwarte olijven ontpitten. Mengen met elkaar en olijfolie en fijngesneden basilicumblaadjes. Kruiden met peper en zout. 

Superlekker! Wij nemen handenvol kerstomaatjes en olijven. En volgens mij past het ook in een volwassen ketogeen dieet. Ik heb het nog niet uitgerekend. De smaakpapillen van ons Mie-ke zijn pas tien. Ik heb nog even tijd.

een handvol kersen is een weekportie voor ons Mie-ke

Heel, heel lang geleden...

't Is een tijdje geleden, inderdaad. Maar de reden is van technische aard: we hebben namelijk een nieuw computermasjien. Ja u leest het goed: een computermasjien, een vreemd ding. Op een of andere manier blijken hij en ik niet compatibel. 

Het gaat meestal op deze wijze: opstarten, kijken, zuchten, krachtterm, afzetten. 

Maar de aanhouder wint en de strijd wordt stilaan beslist in het voordeel van Mini Mac.

En nu kan ik u bij eindelijk nog eens laten weten dat het goed gaat met ons Mie-ke. En bij uitbreiding ook met ons. Even buiten beschouwing latend dat lichtjes gekwetste vingertopjes lastiger typen. Gevolg van het vervullen van de jaarlijkse verjaardagswens. Maar 't was weer lekker en het recept lijkt me elk jaar ook eenvoudiger. Maar de vingertopjes dat blijft een delicaat punt.

Relax!

Ons Mie-ke is op zeeklassen. En NU zijn we heel relaxed. Maar je had ons vorige week eens moeten zien!

't Is nochtans niet de eerste keer dat ze voor enkele dagen vertrekt, dus we zijn al gewend aan menuplanning, groot inkopen en mensen briefen. Tot nu toe altijd fantastisch verlopen en voor ons is het ketogene dieet zeker geen reden om thuis te blijven. Maar dat wist u wellicht al.

Maar vorige week liep het allemaal een beetje moeilijker: Juf meldde dat zij geen toegang kreeg tot de Keuken omwille van Keukenregels, en de Keuken meldde dat ze met onvoldoende personeel zijn om extra menuutjes klaar te maken. Kordaat werd er aan toegevoegd dat alles maar diepgevroren moest meegegeven worden.

Ik werd er even ongelukkig van. Twee uur rijden naar zee met diepgevroren gerechtjes die wellicht bij het opwarmen nog allesbehalve smakelijk zijn. Zo'n vet receptje lijdt wel eens aan ontbindingsverschijnselen bij het opwarmen. Moet ons Mie-ke dat slikken?

We hebben een nieuw ontbijt verzonnen, veel koude gerechtjes voorzien en de warme gerechtjes deskundig gekoeld.

Maandagochtend is ze vertrokken met twee frigoboxen vol en een blad vol raadgevingen voor de Keuken.

Gisteren kwam er een verlossend berichtje:

Hallo mama en papa,

Alles gaat hier goed.

Met het eten is alles in orde.

Liefs van je kapoen.

En voila, we zijn helemaal gerustgesteld. Trouwens, ik kook deze week helemaal niet. Voor niemand. Mijn huisgenoten hebben dat al begrepen. Relax!



De dag dat Jezus uit zijn graf ontsnapte.

Het is een andere formulering, maar deze uitspraak van ons Mie-ke vat wel de essentie. Maar Pasen zou in onze contreien ook geen Pasen meer zijn zonder een royale oogst aan chocolade paaseieren. Dit jaar hebben we gelukkig alle eieren gevonden (het heeft al eens anders geweest). En de oogst is bijzonder royaal zowel wat betreft de suikerloze als de suikerechte. Om u niet te jaloers te maken, zetten we er een bescheiden foto bij.
Als het aan ons Mie-ke lag was de dag vroeg begonnen. Wij slapen liever wat uit, maar helaas heeft ons Mie-ke die behoefte niet meer sinds de start van het ketogene dieet. Het is een van de nadelen.We hadden voor paasochtend een compromis gesloten tussen vroege Mie-ke en late Zussen. Om 8u ten vroegste mocht de familiale zoekactie starten. Maar om 6.42u kroop ze al bij ons in bed. Ze zou bij ons wel wachten tot het 8u was, want onze klok liep twee minuten voor op de hare en dus zou het bij ons sneller 8u zijn. Van zo'n logica smelt ik. Gelukkig ben ik niet van chocolade.

Het woord voedingswaarde is bij chocolade wellicht een beetje uit de context, maar om de ratio van suikervrije paaseieren te berekenen kan u te rade gaan bij niemand minder dan de Sint!

Op het randje

Zalig weertje vandaag. Zalige namiddag met ons Mie-ke en vriendje in de speeltuin. Moeders lekker kletsen. Verzadigd met de fiets naar huis. En daar gebeurt het: een kleine uitschuiver op het vernieuwde ringfietspad. Mie-ke fietst wel graag zo'n beetje 'op het randje'. Ik heb haar al vaker gewaarschuwd dat ze iets meer afstand mag houden, want met de nieuwe asfaltlaag is er soms wel tot 20cm hoogteverschil met de zachte berm. En dat is behoorlijk indrukwekkend als je opzij slipt.
Resultaat: een uurtje op de spoedafdeling en vijf hechtingen. En ook de fiets moet even langs de fietsendokter.

Weinig waarschijnlijk dat ze deze blog lezen, maar ik wil langs deze weg toch even de blonde dame en de verpleegster-mama met de twee stoere jongetjes heel hartelijk bedanken voor hun bezorgde aandacht.
Een schril contrast met de fietsers die intolerant foeteren omdat we een deel van het fietspad versperren. Zo'n reacties zijn toch ook wel 'op het randje', vind ik. Ik hoop van harte dat er voor hen ook iemand stopt. Ik kan het hen ten zeerste aanbevelen.

Volhouden!

Vandaag vroeg er nog iemand: 'En is dat dieet een beetje vol te houden?'

tja, we doen het toch al twee en een half jaar...

Maar het deed me ook denken aan een fragment uit het boek Tot kijk, Vos en Haas. Ik ben fan van Vos en Haas, onvoorwaardelijk. En dit stukje is ons een beetje op het lijf geschreven...

Haas weet het wel.

'Je moet op die jeet,' zegt ze.

'Op die jeet?

Wat is een jeet?' vraagt Vos.

'Is dat een beest?

Of een ding?

Is het eng? Of leuk?

Of vervelend?'

Haas lacht wat.

'Een jeet bestaat niet,' zegt ze.

'Hoe kan ik er dan op?' moppert Vos.

Haas legt het uit.

Ze schrijft het woord.

Zo:

dieet

Nu snapt Vos het.

'En denk je dat het helpt?' vraagt Vos.

'Een ... dieet, bedoel ik.'

'Ja zeker helpt het.

Maar je moet wel VOLHOUDEN.'

Blog-1*

Ik moet toegeven: eigenlijk snap ik niet zoveel van de technische mogelijkheden van zo'n blog. Ik tokkel wat tekst en druk op wat knopjes. Meestal ziet het er dan -naar mijn gevoel- deftig genoeg uit voor publicatie. Maar het bericht van vorige week Terug naar de ijstijd lijkt toch een heel eigen leven te leiden. De ingrediëntenlijst wilde er maar niet goed op. De tekst plakte ofwel volledig aan elkaar, ofwel kreeg je zeeën van plaats daartussen. Uiteindelijk opteerde ik voor het laatste. Met wat meer plaats tussen de rijtjes, heb je meer tijd om de ingrediënten klaar te zetten tussendoor. Handig toch?

*Blog-1: een transporterdefect tussen blogger en blog

Terug naar de ijstijd!

Bij de eerste zonnestralen is het weer zover. Na een weekje zonneschijn weten we het wel zeker: we gaan terug naar de ijstijd! Deze conclusie wordt niet gestaafd door enig wetenschappelijk onderzoek, maar gaat louter voort op ons buikgevoel. Of beter nog op dat van ons Mie-ke. De opener van het ijsseizoen is Italiaans stracciatelli-ijs, op basis van Italiaanse mascarpone en met stukjes echte Belgische chocolade. Er zijn heel veel recepten te bedenken om ijsjes te maken, maar dit recept is echt superlekker en leidt wel eens tot jaloezie bij niet-diëters! Ons recept heeft een hoge ratio en is dus erg geschikt om te combineren met een gerecht met minder vetwaarde.

Stracciatelli-ijs

30g mascarpone

15g room 33%, bvb. Solo Classic

10g Callebaut couverturechocolade zonder suiker (met maltitol)

vanille-essence naar smaak

vloeibare zoetstof naar smaak

Meng de mascarpone, de room en de vanille-essence. Hak de chocolade fijn in kleine stukjes en doe dit onder het mengsel. Zoetstof naar smaak toevoegen (heerlijk proefmoment!)Invriezen in een potje of in een ijsvormpje. Ik maak er meestal een 5-tal tegelijk. Ze smelten namelijk als sneeuw voor de zon...

Wat is jouw favoriete ijsrecept?

!! Een ketogeen dieet mag enkel op medisch advies en onder dieetbegeleiding worden opgestart. De gepubliceerde recepten moeten steeds op maat van de patiënt worden aangepast en worden nagerekend met de door u gebruikte producten. Mie Keto draagt op geen enkele wijze verantwoordelijkheid voor het gebruik van deze recepten.

Van Brood word je Groot

Een simpele boterham. Gewoon een boke met choco. Soms mis je die hele gewone dingen.


Brood is sinds het begin van haar ketogeen dieet zo goed als geschrapt. Teveel koolhydraten. 't Was eigenlijk nooit haar favoriet. In witte versie kon het nog net. Maar wat niet mag, wordt extra aantrekkelijk: 't mag zelfs donkerbruin zijn en de korstjes wil ze ook wel... En gelukkig wil ons Mie-ke ook het alternatief wel: ketobrood.


Wij maken het op deze manier:
35g amandelpoeder
40g gemalen lijnzaad
4g natriumbicarbonaat (baksoda)
31g kokosolie
85g ei - rauw
2g witte azijn
4dr zoetstof


Kokosolie laten smelten. De natte en de droge ingrediënten eerst afzonderlijk mengen, dan samen. Doe het deeg in een cakevorm en bak 8 à 10 min op 175°C. Het brood rijst niet echt, maar blijft plat: +/- 1.5cm hoog.

Als beleg koos ons Mie-ke gisteren voor boterhamworst, 2 sneetjes maar liefst. In combinatie met 8g roomboter en 75g van het ketobrood had ze er een flinke lunch aan (ratio 1:2.55 en 377 kcal).
Ze at het met veel plezier op tot de laatste kruimel.
Volgende keer smijt ik er nog wat schijfjes komkommer tussen, lekker zomers.

!! Een ketogeen dieet mag enkel op medisch advies en onder dieetbegeleiding worden opgestart. De gepubliceerde recepten moeten steeds op maat van de patiënt worden aangepast en worden nagerekend met de door u gebruikte producten. Mie Keto draagt op geen enkele wijze verantwoordelijkheid voor het gebruik van deze recepten.

Dieet als medicijn

De krant op zaterdag, dat is lezen tot zondag. Zegt de krant zelf. Als je dan, zoals ik, pas op zondagavond de tijd vindt om de krant open te slaan, ben je al gauw een eindje de week in voor je een reactie kan plaatsen. Wat trok mijn aandacht?

Een artikel over een Nederlandse studie die onlangs werd gepubliceerd: strikt dieet helpt kinderen met ADHD.

Ons Mie-ke heeft geen ADHD, maar Glut-1 (wat is het heerlijk dat we al die afkortingen gebruiken, dat maakt het zoveel eenvoudiger...om te typen) maar toch lees ik in het artikel een aantal opvallende parallellen met de studie naar en de houding over het ketogeen dieet:

- Na vijf weken kon je bij drie op de vier kinderen in de testgroep een merkbare gedragsverandering zien.

- Sommige kinderen hadden na afloop helemaal geen medicatie meer nodig.

- Nu we weten dat het werkt, moeten we op zoek naar de oorzaken.

- Nederlandse studie hoopvol, Vlaamse experts reageren afwachtend.

- Experts zijn het erover eens dat ADHD verschillende uitingsvormen kent met waarschijnlijk verschillende oorzaken. Dit betekent dat dus zeker niet iedereen met ADHD zal geholpen zijn met een dieet.

- Bovendien is het dieetjaar voor zowel ouders als kinderen erg veeleisend, en is er intensieve begeleiding voor nodig.

Wat maakt dat er in Nederland zoveel meer belangstelling is voor de invloed van voeding op aandoeningen zoals ADHD of epilepsie? In Nederland is o.a. het Epilepsiecentrum Kempenhaeghe een groot onderzoek gestart naar de haalbaarheid van het ketogeen dieet. Zij begeleiden patiënten in de opstartfase van het dieet, maar verzorgen ook een gedegen follow-up. Daarnaast ondersteunen ze ouders met een gedegen recepten-website en werken ze samen met professionele patiëntenverenigingen zoals Ketokids en EVN.

Waarom is men in Nederland hoopvol en in Vlaanderen afwachtend?

Waarom liever eindeloos medicatie uitproberen (soms in groteske cocktails) dan het ketogene dieet een kans te geven?

Akkoord dat een dieet niet iedereen met ADHD zal helpen, net zoals een ketogeen dieet ook niet iedereen met epilepsie zal helpen. En helemaal akkoord dat het dieet zowel voor ouders als kinderen erg veeleisend is. Een ketogeen dieet is niet de gemakkelijkste keuze, maar het is ook niet zo onleefbaar als vaak wordt voorgesteld.

Maar we voelen ons bijzonder aangesproken als men schrijft dat intensieve begeleiding nodig is. Want we voelen ons soms in de kou staan. Hebben vaak het idee dat we alles zelf moeten uitzoeken. Dat begeleiding niet nodig is 'omdat jullie toch goed bezig zijn'...

We zijn blij dat we andere ouders als steunpunt hebben. We zijn blij dat we mogen gluren bij onze Noorderburen en daar van harte welkom zijn. We zijn blij met elk sprankeltje belangstelling in Vlaanderen voor dieetadvies bij patiënten met aandoeningen zoals ADHD en epilepsie. En wij zijn vooral blij dat ons Mie-ke alle ontwikkelingskansen krijgt en zoveel meer pret met vet beleefd.

De Morgen - zaterdag 5 februari 2011