Vet gevonden!

En dan loopt die lange vakantiezomer bijna af. Een zomer met Zero-tolerance en hese stemmen die verhalen vertellen in drievoud.
Verhalen met durf, verhalen met de slappe lach, verhalen met vindingrijkheid. Zo'n verhaal als dit:

Wetende dat de puberteit stilaan begint te stormen, verdenk ik ons Mie-ke al eens van ketogene sabotage-acties. Want wat denkt u van dit verhaal?
Bij bivak hoort dagtocht. Bij dagtocht hoort lunchpakket. Bij ketogeen lunchpakket hoort mayonaise. Simpel.
Straffer nog, bij bivak horen twee dagtochten. En even zoveel lunchpakketten. Met even zoveel porties mayonaise. De logica zelve.
Vergat ons Mie-ke tot tweemaal toe haar portie mayonaise in haar lunchpakket te stoppen. Vergat, of moet ik schrijven 'vergat'. Ik gun haar het voordeel van de twijfel maar toch, ik twijfel. Tweemaal vind ik een beetje teveel 'toeval'.
Maar goed, de eerste dagtocht kreeg ze nadien haar portie mayonaise geserveerd. Bij wijze van voorgerechtje bij het avondmaal. Onze kookmadam was streng en terecht.
De tweede dagtocht was het weer van dat. De mayonaise lag nog in de tent. De tent? Ook daarbij kan u zich (en ik doe dat ook) de nodige vragen stellen, maar vragen stellen bij bivakverhalen is niet altijd een goede zaak. Je kan wel eens antwoorden krijgen die je liever niet hoort.
Maar goed, de mayonaise was dus in ieder geval niet mee op tocht en daar moest een oplossing voor gezocht. Waarop leider T. zich herinnerde een straat verder een frituur te zijn gepasseerd. Een frituur is uiteraard een goudmijn aan vettigheid, dus leider T. toog er vol goede moed naar toe.
Uiteraard was de frituur gesloten. Uiteraard, want anders had u hier geen vet verhaal.
De frituur was dan wel gesloten, maar zo snel liet leider T. zich niet ontmoedigen. Veel huizen stonden er weliswaar niet, in ieder geval niet veel huizen waar ook iemand opendeed en het antwoord had op de vraag: 'mag ik van u een portie mayonaise?'
Na een kilometer of wat, kreeg de volhouder wat hij verdiende: een portie mayonaise, een vet verhaal en een lift terug naar de picknickplaats.

Ik vind het een schitterend verhaal. Eentje dat precies illustreert waar een jeugdbeweging voor staat. En geef toe, zo'n mayonaise-vraag aan de deur is weer eens wat anders dan de klassieke ruiltocht, toch?

Als er geen bestek in de buurt is...

Bric-k-oleren - deel 3

Schreef ik al over de magere inkooptocht in de het plaatselijke supermarktje op onze vakantieplek. Twee dagen later gingen we winkelen in een supermarché. Dat was inderdaad super. Ze hadden daar heel wat lekkers voor ons Mie-ke. Een rek met een keuze aan olijven bijvoorbeeld. 'Kies maar uit!', riep ik. En dat deed ze gretig. Zo'n vreemde supermarkt daar vind je ook dingen die we thuis niet kunnen vinden. Zoals lekkere Boursinrolletjes, zoals kaasjes van P'tit Louis in een perfecte 3:1. We vinden ook een sorbetijs met heel weinig koolhydraten, dat heerlijk is met een zure room van 40%.
We hebben dolle pret daar in die supermarché. En een volle kar aan de kassa.

Ons vakantiehuisje is niet zo groot. Kan je daar echt met achten in? En wie zit er dan op wiens schoot?
Maar op ketogeen keukengebied heeft dit huisje de nodige basisuitrusting: twee kookpitjes, een oven en een koelkast. Een grote. Gelukkig, want dat was nodig na onze strooptocht.

Veel nieuwe dingen, maar uiteindelijk doen we ook wel hetzelfde als thuis. Of toch ongeveer. In het plaatselijke supermarktje kochten we brickdeeg en daarmee gaan we aan de slag.
Het wordt niet helemaal zoals thuis, maar het is evengoed lekker.

U kent de werkwijze wel, maar wegens het ontbreken van een bakvorm kozen we voor het maken van een soort miniloempia.
Ons Mie-ke ontpopte zich als een volleerde fotograaf en maakte een stap-voor-stapreportage.

De rolletjes zijn een beetje opengebarsten, maar dat doet niets af aan de smaak én aan de snelheid waarmee ze verorberd worden!

Stilte

Stilte na de storm.
Ze zijn weg, onze Meiden. Op chirokamp. Het was druk voor ze vertrokken. Boodschappen, inpakken, plannen. Nog dit, nog dat.
Tien dagen keto-verlof, dat is fijn. Echt heel fijn. Maar ook een beetje spannend natuurlijk. Want we leggen het koken even in handen van een fantastische kookmadam. Die weliswaar voor de eerste keer in haar leven ketogeen gaat koken. Ze kreeg van ons een bundeltje papieren met wat uitleg over het ketogene dieet, een 10-daags ketogeen draaiboek en een frigobox en -zak vol met etenswaren.  En onze telefoonnummers.
'Bel ons maar als je twijfelt.'
Ze heeft gebeld, onze kookmadam. Over dingen waar zij over twijfelt, maar waar wij niet meer over nadenken omdat ze ondertussen zo vanzelfsprekend zijn geworden.
Moet dit apart of moet dit samen.
Mag het of moet het.
Rauw afwegen of gekookt.
Is de ketose te hoog of te laag.
Iets extra of extra streng?
Heel wat telefoontjes toch wel. Waardoor wij ons realiseren dat ketogeen koken toch niet zo vanzelfsprekend is als het voor ons ondertussen lijkt. Een accidentje met een Zero-fles niet te na gesproken.

Na vier dagen wordt het plots stil. De vragen zijn op. Het is even wennen die stilte.
Gelukkig krijgen we een postkaartje van ons Mie-ke:

'Hier op kamp is het erg leuk.
Op tocht moesten we in totaal
13 km stappen en ik heb geen 
enkele keer gestopt'

Voilà, volgens mij werkt het ketogeen dieet prima!

Morgen zijn ze terug thuis, onze Meiden. Dan krijgen we alle verhalen live, in drievoud. Gaat de wasmachine in overdrive en gaat de teevee terug aan. Dan is de drukte terug.
Ik kijk ernaar uit. Maar nu geniet ik nog even van de stilte voor de storm.

Benieuwd of Abu het chirokamp heeft overleefd!

Wat als?

Je ontdekt dat de fles met frisdrank Zero, helemaal geen Zero is? En dat deze fles leeg is. En dat ons Mie-ke superenthousiast was over deze 'nieuwe frisdrank'.

Tja. Vijf jaar ketogeen dieet ten spijt, tegen zoveel suiker is het niet opgewassen. De ketose is Zero.
Gelukkig voelt ons Mie-ke zich prima. Ik voel me kiplekker, roept ze. Een beetje suikerdronken, lijkt me. Het gaat ook prima met haar: geen aanvalletjes, gelukkig! Wellicht dankzij de dubbele medicatie die ze bovenop het dieet toch nog dagelijks moet slikken.

Meteen schakel ik 'actieplan streng dieet' in. Voorlopig even geen light frisdranken, geen gekocht ijs en correct afwegen. Ik verwacht dat ze na een dagje toch wel terug in ketose zal zijn.
Niet dus.

Na twee dagen schakel ik 'actieplan superstreng dieet' in. Geen light frisdranken, geen gekocht ijs, correct afwegen én een verhoogde ratio. Met stip van 2,5:1 naar 3:1. Het loont! Na nog eens twee dagen is ons Mie-ke terug waar ze moet zijn. In ketose, dus.

Maar het was schrikken. Dit was ons tijdens al die jaren nog nooit overkomen. Hoe had het kunnen gebeuren?
Ten eerste: er heeft iemand het winkelrek niet goed gevuld. Ik nam twee flessen uit het rek. De eerste was Zero, de tweede niet.
Ten tweede: ik heb dat niet opgemerkt en tot de fles leeg was ook niemand anders. De verpakkingen lijken immers heel sterk op elkaar.
Ten derde: niemand heeft een verschil geproefd. Hey, what did you expected?
Stom Stom Stom.

Het ketogeen dieet, een delicaat evenwicht.

Over wolken, rugzakken en een schoon uitzicht.

Je krijgt een kind. Je ziet dat graag. Je zorgt er voor.
Het klinkt evident. Maar dat is het niet.

Je krijgt een kind. Je ziet dat graag. Je zorgt er voor.

Maar wat als dat kind nu wel erg veel zorg nodig heeft? Een niet aflatende zorg.

Het is delicaat wat ik nu wil schrijven. Ik ben me daarvan bewust.  Eva had deze week een ontmoeting die haar compleet van haar sokken blies. Ik begrijp Eva's ontreddering helemaal, laat dat duidelijk zijn. Maar is het zo vreemd wat die mevrouw zei?

Je krijgt een kind. Je zit op je roze wolk. En gaandeweg kleurt die wolk wat grijzer, en grijzer. Er valt al eens een flinke huilbui uit die wolk. Er zijn dagen dat de wolk wel wollige schapenrandjes heeft. Of dat er geen wolkje aan de lucht is. Die dagen zijn meestal zeldzaam. Maar toch. Het zijn fantastische hoogdagen.
Je krijgt een kind. Je zit op je roze wolk, die gewoon gemeen zwart blijkt te zijn. Je valt eraf als een dikke hagelsteen smak je tegen de grond. In duizend brokstukjes. Om weg te smelten en afgevoerd te worden in het smerige rioolputje. Verdronken in zwarte smurrie.

Er zijn nog wel wat weervarianten te bedenken. Hoeveel zorg je kind nodig zal hebben, is niet altijd vooraf te bedenken. Hoe je ermee om zal gaan, ook niet.
Het is niet vanzelfsprekend om je kind graag te zien, en ervoor te zorgen.

We hebben een kind dat wel wat zorg nodig heeft. Het rugzakje van ons Mie-ke zit goed gevuld. We helpen haar dragen. Herschikken al eens de inhoud waardoor we hopen dat hij minder zwaar zal wegen. We zijn niet altijd even sterk. Maar we krijgen de nodige aanmoedigingen en schouderklopjes. We zijn blij dat er iemand anders ook wel eens die rugzak helpt dragen. Zo is ons Mie-ke weer vertrokken op chirokamp, vermomd als meervoudig frigoboxtoerist. Voor ons even adempauze in het ketogeen koken, dankzij een fantastische kookmadam- en meneer. Ik heb dat al eens nodig.

Eva heeft een kind dat met een rugzakje niet toekomt. Kleine Kadee heeft een hele bagagekar. Ik leerde Kleine Kadee kennen toen hij het ketogeen dieet in zijn kar laadde. Ik heb mateloos veel bewondering voor de stuurvaardigheid van zijn ouders. Een rugzak kan ik dragen, maar zo'n kar trekken? Dat zou ik niet kunnen. Denk ik. Maar je leert met zo'n kar rijden. Je krijgt tips welk model kar je best aanschaft en hoe je die vol moet laden. En soms ook wel iets over ergonomisch tillen.

Er zijn massa's Eva's (niet voor niks de naam van de oermoeder!). Er zijn heel wat modellen van rugzakken en bagagekarren. Er wordt wat afgestapt met al die bagage. En gesleurd en geduwd.
Wat alle Eva's en andere bagagedragers nodig hebben, zijn aanmoedigingen. Een schouderklopje, een luisterend oor, wat humor voor als er maar weer eens een wiel van de kar afbreekt of de riem van de rugzak losschiet. Mensen die een stukje mee wandelen. Die je af en toe een zakdoek toestoppen voor je tranen of je zweet. Mensen waarmee je in de schaduw van een boom kan picknicken en waartegen je kan zeggen 'Awel, 't is een zware wandeling maar wel een hele schone. Kijk eens wat een uitzicht en amper een wolkje aan de lucht. Dat is toch genieten, hé!'

Maar er zijn ook mensen die liever ergens parkeren. Daar kunnen vele redenen voor zijn.
De schade die je als hagelsteen oploopt, kan onherstelbaar zijn. Zoveel trekken en sleuren kan slecht zijn voor je eigen gezondheid. Soms weet je gewoon niet welke richting uit. Het is dan soms wijs om het getrek en gesleur aan anderen over te laten.

Misschien moet die mevrouw van de winkel eens mee een wandelingske gaan maken.
Maar misschien heeft die mevrouw verschrikkelijk zere voeten of een hernia van al haar getrek en gesleur. Misschien heeft die mevrouw waanzinnige hoogtevrees en verstaat ze niet dat je gaat wandelen op een bergpad zonder wegwijzers. Of misschien is die mevrouw maar alleen en heeft ze niemand die mee gaat wandelen. Misschien kiest die mevrouw dan liever voor een schone parking of voor een reis zonder bagage...
Ik kan dat wel een beetje begrijpen, want ik ben ook geen fanatieke sporter (dat is het understatement van de week) en ik heb ook hoogtevrees. Maar ik kan wel genieten van een schoon uitzicht en zo'n blije Kadee of Mie-ke dat is pas echt een schoon uitzicht.
Het is jammer dat die mevrouw dat mist.

Laat je niet ontmoedigen: 

langs de andere zijde is het topje van deze Roche Solutré heel goed bereikbaar via een wandelpad.

En het was die dag lichtbewolkt en niet te warm.