Vrijdagavond vertrokken we op familieweekend. Een uitstap van twee nachtjes die veel weg heeft van een kleine volksverhuizing. De autokoffer volgestouwd; we hebben echt aan alles gedacht!
In volle spits vertrekken, is altijd een uitdaging. Het duurt bijna 20 minuten voor we onze eigen straat uitraken, maar verder gaat het verkeer prima.
Er zeurt alleen iets in mijn hoofd. Ben ik iets vergeten? Ik denk, ik pieker, ik snif en nies, ik overloop in gedachten de hele badkamer, de schoenenkast, de kinderen, de keukenkasten...
Ergens tussen Antwerpen en Gent gaat in mijn verkouden hoofd dan toch het knipperlicht aan:
ik ben het weegschaaltje vergeten!!
Een precisiemodel in zakformaat waarop we alle ingrediënten voor het ketogeen dieet nauwkeurig afwegen. Een onmisbaar dieethulpje.
Wat doen we?
Terugrijden in volle avondspits geeft ons minstens anderhalf uur vertraging en men wacht op ons met het avondeten... Of zouden we na drie jaren ketogeen koken voldoende fingerspitzengefühl hebben gekweekt om zonder weegschaal te werken?
Voor de avondmaaltijd hebben we een kant-en-klare portie bij. En voor de dag daarna, zien we dan wel wat we vinden tussen de keukenuitrusting.
In de goed uitgeruste keuken is er echter geen weegschaal te bespeuren.
Maar tussen de decoratiestukken in de leefruimte vinden we deze verzameling:
En daar hebben we ons prima mee gered tot er met een nalevering van een familielid een digitale versie wordt meegebracht.
Zondag op weg naar huis, schrijf ik in gedachten al dit stukje.
'Virus in de neus, tast het denkvermogen aan', het zou een vette kop boven een krantenartikel kunnen zijn, bedenk ik. 's Avonds bekijk ik nog even de titels in de online-krant. En daar staat: 'Vroege opsporing Alzheimer... via de neus.'
Tja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten