Zot van A*

De avonden zijn nog even donker maar dat vindt ons Mie-ke nu veel griezeliger dan tijdens Halloween. De pompoenlantaarn leek na een week meer op de oudste mens ter wereld in oranje versie. De herfstvakantie is voorbij, de dagen zijn nog iets korter en de pompoenlantaarn reïncarneert in het compostvat: tijd voor wat nieuws.
Het werd een nieuwe huisbewoner. Zo letterlijk had ik het niet bedoeld. Maar met 3 stemmen voor, 1 twijfel- en 1 tegenstem had de gezinsdemocratie beslist dat er een poesje in huis kwam. En zo is deze week A* (lees:Asteriks) gearriveerd. Het beestje kreeg diezelfde avond nog de bijnaam Swiffer, wegens zijn voorliefde om stofvlokken vanonder de kasten te halen. Mooi meegenomen met deze drukke tijden, maar misschien deed hij dat ook om bij mij in een goed blaadje te komen. Ik ben benieuwd wie van ons beiden het eerst de gordijnen in wordt gejaagd.
Ondertussen probeer ik me ook het voedingsschema van zo'n kitten eigen te maken. Het lijkt alleszins een stuk eenvoudiger dan onze eerste ketogene maaltijden; zakje openritsen en klaar. Maar ik hoorde al wel wat verhalen over poezen met epilepsie, en bij het bekijken van de brokjes vraag ik me af of daar ook een ketogene versie van zou bestaan. Iemand ervaring? Kunnen we een zusterorganisatie Mie KATo oprichten...
Na twee dagen is iedereen hier Zot van A*, en dat zal ik wellicht ook wel worden... op een of andere manier...

foto: Valentine Van der Hauwaert