Stilte

Stilte na de storm.
Ze zijn weg, onze Meiden. Op chirokamp. Het was druk voor ze vertrokken. Boodschappen, inpakken, plannen. Nog dit, nog dat.
Tien dagen keto-verlof, dat is fijn. Echt heel fijn. Maar ook een beetje spannend natuurlijk. Want we leggen het koken even in handen van een fantastische kookmadam. Die weliswaar voor de eerste keer in haar leven ketogeen gaat koken. Ze kreeg van ons een bundeltje papieren met wat uitleg over het ketogene dieet, een 10-daags ketogeen draaiboek en een frigobox en -zak vol met etenswaren.  En onze telefoonnummers.
'Bel ons maar als je twijfelt.'
Ze heeft gebeld, onze kookmadam. Over dingen waar zij over twijfelt, maar waar wij niet meer over nadenken omdat ze ondertussen zo vanzelfsprekend zijn geworden.
Moet dit apart of moet dit samen.
Mag het of moet het.
Rauw afwegen of gekookt.
Is de ketose te hoog of te laag.
Iets extra of extra streng?
Heel wat telefoontjes toch wel. Waardoor wij ons realiseren dat ketogeen koken toch niet zo vanzelfsprekend is als het voor ons ondertussen lijkt. Een accidentje met een Zero-fles niet te na gesproken.

Na vier dagen wordt het plots stil. De vragen zijn op. Het is even wennen die stilte.
Gelukkig krijgen we een postkaartje van ons Mie-ke:

'Hier op kamp is het erg leuk.
Op tocht moesten we in totaal
13 km stappen en ik heb geen 
enkele keer gestopt'

Voilà, volgens mij werkt het ketogeen dieet prima!

Morgen zijn ze terug thuis, onze Meiden. Dan krijgen we alle verhalen live, in drievoud. Gaat de wasmachine in overdrive en gaat de teevee terug aan. Dan is de drukte terug.
Ik kijk ernaar uit. Maar nu geniet ik nog even van de stilte voor de storm.

Benieuwd of Abu het chirokamp heeft overleefd!