Ik raak regelmatig overstuur van fout gesynchroniseerde verkeerslichten.
Mie-ke en ik gaan zo vaak mogelijk met de fiets richting school. We hebben het geluk dat we dit kunnen doen langs goede fietspaden en waar nodig een verkeerslicht. We wonen dan ook in een groene en relatief verkeersveilige stad. Met enkele schoonheidsfoutjes weliswaar, waaronder fout gesynchroniseerde verkeerslichten.
Je krijgt dan het volgende.
Auto wacht braaf (en verplicht) om rechtsaf te slaan tot fiets-en zebrapad vrij zijn. De auto heeft vanuit zijn positie zicht op het voetgangerslicht, maar niet op het fietserslicht. Het voetgangerslicht springt op rood, waarop de auto vertrekt. Wij gooien onze remmen dicht. Het fietserslicht staat namelijk nog op groen, maar dat ziet de auto niet. Er wordt driftig gewezen richting rood voetgangerslicht.
'Het is groen voor de fietsers', piep ik nog. Maar dat hoort de auto niet want die is al weg en wij staan ondertussen voor het rode licht.
Soms gaat het autoraampje open en krijg ik het verwijt: 'goei voorbeeld zenne'.
En dat is exact wat ik altijd probeer te geven: het goede voorbeeld. Nooit door het rode licht, zelfs netjes remmen voor oranje. Helm op en fluo hesje. Aan de juiste kant van de weg fietsen en voorrang geven aan wie die heeft. Remmen voor dametjes die traag oversteken, voorzichtig rond mini-fietsertjes. Omdat ik dat belangrijk vind en nog meer voor ons Mie-ke die verkeersinzicht trager opbouwt dan een ander kind. En vooral ook omdat ik respect een belangrijke waarde vind. Een waarde die ik mijn kinderen heel graag wil meegeven.
Maar zoveel argumenten hoort die auto niet. De auto is al weg, boos omdat wij door het groen fietsen.
Deze week was het geen auto, maar een heuse bus.
Tegen zo'n bus valt niks te beginnen. Remmen dicht. De bus dwingt alle respect af, met recht of niet. De wet van de sterkste. Blij toe dat onze reflexen en onze remmen prima werken, ook bij ons Mie-ke.
Stil staan we. Trillerig en overstuur ben ik. Nog meer dan anders.
Want deze week was het niet alleen een bus. Deze week verloren we een dierbaar familielid. Plots en bruusk zoals dat soms gaat.
Fietsen we lekker door het groene licht, wordt ons de pas en de adem afgesneden. De Dood dwingt alle respect af, met recht of niet. De wet van de sterkste. Wij gooien onze remmen dicht. Stil staan we. Overstuur.
Morgen gaan we terug de fiets op. Wind op kop. Een beetje meer gebogen over het stuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten