Wat een heerlijk lenteweer deze week. Over en weer met de fiets naar school. Genieten van het zonnetje zonder dikke jas. We leveren druk commentaar op fauna en flora. Het is ook niet te geloven: op minder dan 50m van een van de grootste verkeersknelpunten van ons land spotten we konijntjes, eendjes en kwetterende vogels. Fluitend voorbij groot fileleed.
We letten op de eerste bloesems en paasbloemen, niet op twijgjes voor een fietswiel.
Zwalpend gaat ze.
Voor ik kan remmen, ligt ze al op de grond met haar fiets bungelend aan haar grote teen. Of is het andersom? In ieder geval een gekneusde teen en enkele flinke schaafwonden. Een deuk in de fiets en in het zelfvertrouwen.
Een fractie van een seconde.
Een ouder zei onlangs: mijn kind valt nog over een grassprietje. Herkenbaar. Héél herkenbaar.
Een grassprietje, een twijgje, een muur.
Een fractie van een seconde.
Liefst wil ik mijn kind inpakken tegen alle tijdelijke en permanente schade. Welke ouder heeft dat de afgelopen weken niet gedacht?
Kind met airbags standaard geleverd. Een stootje: poef. Een pesterijtje: poef. Geen schrammetje komt er nog aan. Geen krasjes meer op ons hart.
Ik zie het helemaal voor me. Ben helemaal gewonnen voor het idee.
Hoewel...
Belachelijk. Hilarisch. Zo lukt het niet.
Dus wuiven we dapper als onze kinderen op reis vertrekken: amuseer je, geniet ervan!
Verzorgen we schrammen met een kusje en een knuffel.
Doen we luchtig over het ketogeen dieet.
En maken we het even heel stil voor alle ouders en kinderen met grote zorgen en groot verdriet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten