Sinds het voorjaar is zijn komst volledig ontdaan van alle mysterie. Hoor ik haar vorige week met een klasgenootje praten over 'op de hoogte zijn van het Geheim'. Ze voelen zich groot. Met schoen zetten wordt er geen haast gemaakt. Het lijkt dan ook dat dit jaar zijn komst nogal lauw zal worden onthaald. Jammer, denk ik, de magie is weg.
Tot de avond voor Zijn komst. Plots wordt alles uit de kast gehaald: schoenen, tekeningen, brieven, suikerklontjes en appels bij gebrek aan wortels. We zingen nog liedjes bij de schoorsteen en worden de volgende ochtend veel te vroeg gewekt. Er is geen ontsnappen aan, verplichte gezinsuitstap. Is Hij geweest? Ja, Hij is geweest. Enthousiaste kreten en veel gekakel. Een dankliedje en veel te veel chocolade bij het ontbijt. De magie is er.
Tot vandaag. Mam, zegt ze terwijl ze met haar ogen rolt, ik weet het wel hé. Weg Sint. Weg magie.
Even toch. Want dan zien we in het halfdonker een reuzekerstboom vol twinkelende lichtjes. Wauw, zegt ze, kijk toch eens hoe mooi. Twinkelende magie. Weg vrieskou op de fiets. Warm gevoel.
Of toen deze week de eerste sneeuwvlokken dwarrelden. Het sneeuwt! Kinderlijke opwinding versus verkeersellende. Witte magie versus grijze smurrie.
Ik probeer ze te bewaren die kleine sprankjes magie. Voelde er onverwacht zelf eentje toen ik vorige week plots De Sint voorbij zag wandelen. Oh, de Sint!, en mijn hart maakte een sprongetje. Ik voelde me een beetje belachelijk, maar mijn dag klaarde helemaal op.
Het is alvast een vroege kerstwens: laat ons allemaal nog een beetje van die magie bewaren. Af en toe kinderlijk genieten. De wereld wordt er echt mooier door.
En kabouters bestaan, maar dat wist u al...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten